Το αποτέλεσμα των Βουλευτικών Εκλογών της 4ης Οκτωβρίου ανέδειξε την αναγκαιότητα μιας άλλης πολιτικής φιλοσοφίας και αντίληψης, σχετικά με την διαχείριση των Δημοσίων Υποθέσεων, του Δημόσιου Χρήματος και των Αναγκών του Πολίτη.
Η Ελπίδα και η Ευθύνη που δημιουργήθηκε, μετά τον απίστευτο εκλογικό θρίαμβο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και προσωπικά του Γεωργίου Α. Παπανδρέου, είναι πολύ μεγάλη.
Θυμίζει πολλά από τα χαρακτηριστικά της εποχής του ΄81, ταυτισμένα με τις ανάγκες, μιας σύγχρονης εποχής.
Ελπίδα και Ευθύνη, που αναδείχθηκε μέσα από την ψήφο του Ελληνικού Λαού και ιδιαίτερα από ετερόκλητες κοινωνικές δυνάμεις.
Ετερόκλητες κοινωνικές δυνάμεις που καταδίκασαν τον συντηρητισμό και εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε μια σοσιαλιστική - προοδευτική Κυβέρνηση, που στην βασική της πολιτική κατεύθυνση θα πρέπει να βρίσκεται πάντα, ΠΡΩΤΑ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ.
Η κοινωνία με την ψήφο της, την 4η Οκτωβρίου καταδίκασε
την ποιο αντιπαραγωγική κυβέρνηση από την μεταπολίτευση και μετά
έναν Πρωθυπουργό που απουσίαζε από την δημόσια σφαίρα, αφού ποτέ δεν μίλησε ανοικτά και που δεν τόλμησε να πάρει αποφάσεις για την διαφθορά, που μόλυνε καθημερινά την δημόσια ζωή του τόπου
μια Κυβέρνηση που έκανε τα πάντα στην κατεύθυνση κατάργησης της διάκρισης των εξουσιών, επιβάλλοντας μια ανεξέλεγκτη εκτελεστική εξουσία, που δεν ελεγχόταν από κανέναν
μια καταστροφική πολιτική, εξαφάνισης των μεσαίων στρωμάτων, μέσα από μια ανεκδιήγητη οικονομική πολιτική
Η Ελπίδα και η Ευθύνη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σήμερα είναι τεράστια.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Α. Παπανδρέου, πέρα και έξω από την άμεση εφαρμογή του Κυβερνητικού του Προγράμματος είναι η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Κανένα Κυβερνητικό Πρόγραμμα δεν θα μπορέσει να έχει τύχη, εάν πρώτα δεν αποκατασταθεί η Ηθική στην Πολιτική, μιας και η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, πιστεύει ότι η διαφθορά κυριαρχεί στην πολιτική ζωή του τόπου.
Πρέπει στην πράξη άμεσα, να γιατρευτεί το άρρωστο κλίμα της διαφθοράς που επικρατεί στην κοινωνία.
Το αμέσως επόμενο βήμα πρέπει να είναι η επανασύνδεση, με αυτό που ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, αποκαλούσε μη προνομιούχους Έλληνες.
Δηλαδή με τα συμφέροντα όλων εκείνων που βιώνουν την φτώχεια, την εγκατάλειψη, την μιζέρια.
Η νέα κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει σε μεγάλες θεσμικές αλλαγές, που θα δίνουν λύσεις σε χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους και της οικονομίας.
Να επανακαθορίσει ποιος παράγει, τη παράγει και για ποιον το παράγει.
Να εμπνεύσει και να οργανώσει νέες συλλογικές μορφές λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος.
Απαιτείται η συγκρότηση μιας νέας συλλογικότητας σε όλα τα επίπεδα άσκησης και παραγωγής της πολιτικής.
Να μεταβεί από την Μαζικότητα στη Συλλογικότητα.
Ξεκινώντας από το Κόμμα και καταλήγοντας στην Κυβέρνηση.
Με διαδικασίες ανοικτής διαβούλευσης και προσδίδοντας έναν νέο ρόλο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ως τον εγγύτερο θεσμό προς τον Πολίτη – κρατικό μηχανισμό.
Απαιτείται μια νέα κουλτούρα, όπου προϋπόθεση για την λήψη των αποφάσεων θα αποτελεί η σύνθεση των αντιλήψεων και των απόψεων.
Η συλλογικότητα να αποτελέσει τον πυρήνα της συμμετοχικής διαδικασίας - δημοκρατίας, αυτήν που οραματίζεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γεώργιος Α. Παπανδρέου και εναπόθεσε την ελπίδα της, η μεγάλη πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας.
Αυτός ο εκλογικός θρίαμβος και η σημασία αυτής της μεγάλης Νίκης, για να αποκτήσει νόημα, θα πρέπει άμεσα στην πράξη, να εμπλουτιστεί η Πολιτική με ΗΘΙΚΗ και η Μαζικότητα με ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ.
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009
Σάββατο 21 Μαρτίου 2009
ΔΗΜΟΣ – ΔΗΜΑΡΧΟΣ - ΔΗΜΟΤΗΣ
Δήμος δεν είναι κάτι το αόριστο, άψυχο η απρόσωπο.
Είναι η σύνθεση των προσώπων που αποτελούν την τοπική μας κοινωνία.
Δεν είναι πρόσωπα που προήλθαν από την διάσπαση κάποιας μάζας.
Και αυτό γιατί αποτελεί τεράστια διαφορά, μια κοινωνία ανθρώπων μέσα σε μια ζωή αλληλο-εκτίμησης, αλληλο - κατανόησης και αλληλο - βοήθειας από μια μάζα ανθρώπων που ο ένας αγνοεί και αδιαφορεί για τον άλλο.
Όταν οι Δημότες, οι πολίτες μιας πόλης, ενός Δήμου χάσουν τα χαρακτηριστικά που καθορίζουν το ανθρώπινο πρόσωπο, τότε αποκαλείται μάζα, δίχως αυτοσυνειδησία, νόημα και περιεχόμενο.
Ένας Δήμος λειτουργεί σωστά, όταν οι πολίτες του, οι Δημότες του, γνωρίζουν τους όρους της αληθινής επικοινωνίας, σχέσης και αλληλεγγύης.
Όταν ως Δημότες, οι ως πολίτες, ψηφίζουμε μέσα από μια ανεύθυνη τυπική ακρόαση των τοπικών συμβάντων, με κουτσομπολίστικη διάθεση και μειωμένο ενδιαφέρον για τα κοινά, τότε αναδεικνύουμε μια τοπική κοινωνία, όπου κυριαρχεί η αντίληψη της αποστασιοποίησης.
Όταν ως Δημότες, οι ως πολίτες "υπηρετούμε" η αρκούμαστε να ΄΄εξυπηρετούμεστε΄΄ από μια ξύλινη χωρίς πνοή, τοπική κοινωνία, όπου και οι ίδιοι είμαστε μέλη της, τότε κυριαρχεί η αντίληψη της απόρριψης της προσωπικής μας ευθύνης.
Αυτά τα χαρακτηριστικά και αντιλήψεις είναι που συνήθως συντελούν στον ακρωτηριασμό των λειτουργιών ενός Δήμου.
Αποτελούν έλλειψη της συλλογικής ευθύνης και ζωής.
Αποτελούν ατομικό και κοινωνικό θάνατο.
Κοινωνική ευθύνη δεν είναι η ευκολία με την οποία κρίνονται και κατακρίνονται πράξεις διοικούντων, ούτε η ευκολία της ΄΄εξυπηρέτησης΄΄ που ακολουθούν οι διοικούντες, αλλά η διαλεκτική σχέση που πρέπει να αναπτύσσεται μεταξύ τους, με υπευθυνότητα, με θέσεις και αντιθέσεις που θα προτάσσονται χωρίς πάθος και υστεροβουλία.
Η αρχή της Δημοκρατίας δεν επιτυγχάνεται μόνο με την ελευθερία του λόγου αλλά και με την υπεύθυνη και αντικειμενική στάση σε κάθε πρόβλημα.
Η ΕΥΘΥΝΗ ΟΜΩΣ ΟΤΙ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ
ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΘΗΣ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΟΠΩΣ ΑΒΑΣΑΝΙΣΤΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΕΛΟΣ.
Ένας λόγος για τον οποίο ταυτίστηκαν στην πορεία του χρόνου, οι έννοιες Δήμος και Δήμαρχος, είναι γιατί έτσι ο Δημότης αισθάνεται ότι απενοχοποιείται η απαλλάσσεται συνειδησιακά από τις υποχρεώσεις του προς τον εαυτό του και προς τους άλλους.
΄΄Τα παράπονά στο Δήμαρχο΄΄
Η αντίληψη να παραμένουμε θεατές και ανάλγητοι στα συμβαίνοντα στο χώρο που ζούμε είναι επικίνδυνη και διαχρονικά δημιουργεί μια κοινωνία ανεύθυνων πολιτών όπου ευαισθητοποιούνται μόνο παραμονές εκλογών.
Αυτής της ευθύνης δεν απαλλάσσονται ούτε οι Δημοτικές Αρχές, οι οποίες και είναι υποχρεωμένες να παρέχουν στους Δημότες τους την παιδεία που απαιτείται, αποτελούν όργανα συνυπεύθυνα της τοπικής εκπαίδευσης.
Αποτελεί ψευδαίσθηση και παραίσθηση, όταν θεωρούμε πως οι υποχρεώσεις μας έναντι του Δήμου και των Δημάρχων που μας αντιπροσωπεύουν, εκπληρώνονται με την ικανοποίηση ενός ατομικού, μεγάλου ή ευτελούς ρουσφετιού και αιτήματος, που πολλές φορές κινείται ανάμεσα στην παρανομία και την αυθαιρεσία.
Είναι έγκλημα για την Τοπική Αυτοδιοίκηση όταν Δήμαρχοι και Δημότες δεν καταλαβαίνουν πως Δήμος, δεν σημαίνει ατομική προνομιακή μεταχείριση στη διαχείριση των κοινών, αλλά
συμβολή για συμμετοχή όλων, δίχως διακρίσεις στα κοινά.
Δήμος δεν σημαίνει "Ιδιωτική Οδός" ζωής, αλλά κοινότητα τρόπου ζωής, όλων των Δημοτών στην αρετή και στις αξίες.
Την αξία του Ελληνικού τρόπου ζωής, την βρίσκει ιστορικά κάποιος στο σύνδεσμο των πολιτών, που μέσα στους Δήμους τους κοινωνούσαν όλοι, όλων των προβλημάτων που απασχολούσαν την καθημερινότητα τους.
Δυστυχώς σήμερα, δεν έχουμε συνέχεια αυτής της άμεσης δημοκρατίας, αλλά ούτε και της έμμεσης, με την αντιπροσώπευση του λαού από τα πρόσωπα που εκλέγονται, αφού αγνοούνται κατάφωρα οι εκλέκτορες στη λειτουργία των κοινών, στα προβλήματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στον προϋπολογισμό και απολογισμό των δημοτικών έργων।
Οι δημότες δεν είναι ενήμεροι για τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν τους την ιδιότητα.
Δεν είναι πληροφορημένοι για τα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει στους Δήμους μετά τη συνθήκη του Μάαστριχ ή τη γενική βίβλο που διέπουν πλέον την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τεράστια κονδύλια και χρηματοδοτήσεις έχουν εισρεύσει ή θα εισρεύσουν από διάφορα Εθνικά ή Ευρωπαϊκά προγράμματα και οι πολίτες ανενημέρωτοι δικαιολογημένα ψιθυρίζουν για υπέρογκες μίζες και οργιάζουν οι διαδόσεις για χορό μεσαζόντων।
Η ευθύνη για όλα αυτά είναι κοινή και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης - Δημάρχων όσο και των πολιτών - Δημοτών, οι οποίοι αρκούνται στην εύκολη κριτική που δεν στοιχίζει τίποτε εφ' όσον δεν συνοδεύεται με την ενεργό συμμετοχή για κοινωνική αναβάθμιση.
Η συνειδητοποίηση όλων της ευθύνης, θα μας οδηγήσει στον ορθό προβληματισμό, στην κατανόηση της σχέσεως του εαυτού
μας με το συνάνθρωπο και τον περιβάλλοντα χώρο.
Σύμφωνα με την κοινωνική αμοιβαιότητα η υγεία και των Δημοτικών Αρχών πρέπει να αποτελεί το αντίσωμα και αντιβιοτικό σε μια κοινωνία που το αναζητά επειγόντως για να μην πεθάνει।
Η θεωρία να αλλάξει πρώτα η κοινωνία και μετά εμείς περιέχει εγωκεντρισμό και μετάθεση ευθυνών, άρα μεροληψία υπέρ του
εαυτού μας.
Όσοι υπερασπίζονται αυτή την άποψη κινούνται με σκοπιμότητες.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση για να μπορέσει πραγματικά να αναβαθμισθεί, χρειάζεται όραμα και οραματιστές ξεκομμένους από τον παλαιοκομματισμό, τον εγωκεντρισμό και την ιδιοτέλεια.
Χρειάζεται Αυτοδιοικητικούς.
Χρειάζεται εκπροσώπους με πρόσωπα ακέραια, με ήθος, ασυμβίβαστους, με τεχνοκρατικές γνώσεις, διεκδικητικούς έναντι της εκάστοτε Κεντρικής Διοίκησης και διάχυτο ανθρωπισμό, για να αναλάβουν τις ευθύνες που προκύπτουν, τόσο από τα νέα δεδομένα στον Ευρωπαϊκό όσο και τον Ελληνικό χώρο και να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους που απειλούν να αλλοιώσουν κάθε τι γνήσιο και Ελληνικό.
Δήμος δεν είναι κάτι το αόριστο, άψυχο η απρόσωπο.
Είναι η σύνθεση των προσώπων που αποτελούν την τοπική μας κοινωνία.
Δεν είναι πρόσωπα που προήλθαν από την διάσπαση κάποιας μάζας.
Και αυτό γιατί αποτελεί τεράστια διαφορά, μια κοινωνία ανθρώπων μέσα σε μια ζωή αλληλο-εκτίμησης, αλληλο - κατανόησης και αλληλο - βοήθειας από μια μάζα ανθρώπων που ο ένας αγνοεί και αδιαφορεί για τον άλλο.
Όταν οι Δημότες, οι πολίτες μιας πόλης, ενός Δήμου χάσουν τα χαρακτηριστικά που καθορίζουν το ανθρώπινο πρόσωπο, τότε αποκαλείται μάζα, δίχως αυτοσυνειδησία, νόημα και περιεχόμενο.
Ένας Δήμος λειτουργεί σωστά, όταν οι πολίτες του, οι Δημότες του, γνωρίζουν τους όρους της αληθινής επικοινωνίας, σχέσης και αλληλεγγύης.
Όταν ως Δημότες, οι ως πολίτες, ψηφίζουμε μέσα από μια ανεύθυνη τυπική ακρόαση των τοπικών συμβάντων, με κουτσομπολίστικη διάθεση και μειωμένο ενδιαφέρον για τα κοινά, τότε αναδεικνύουμε μια τοπική κοινωνία, όπου κυριαρχεί η αντίληψη της αποστασιοποίησης.
Όταν ως Δημότες, οι ως πολίτες "υπηρετούμε" η αρκούμαστε να ΄΄εξυπηρετούμεστε΄΄ από μια ξύλινη χωρίς πνοή, τοπική κοινωνία, όπου και οι ίδιοι είμαστε μέλη της, τότε κυριαρχεί η αντίληψη της απόρριψης της προσωπικής μας ευθύνης.
Αυτά τα χαρακτηριστικά και αντιλήψεις είναι που συνήθως συντελούν στον ακρωτηριασμό των λειτουργιών ενός Δήμου.
Αποτελούν έλλειψη της συλλογικής ευθύνης και ζωής.
Αποτελούν ατομικό και κοινωνικό θάνατο.
Κοινωνική ευθύνη δεν είναι η ευκολία με την οποία κρίνονται και κατακρίνονται πράξεις διοικούντων, ούτε η ευκολία της ΄΄εξυπηρέτησης΄΄ που ακολουθούν οι διοικούντες, αλλά η διαλεκτική σχέση που πρέπει να αναπτύσσεται μεταξύ τους, με υπευθυνότητα, με θέσεις και αντιθέσεις που θα προτάσσονται χωρίς πάθος και υστεροβουλία.
Η αρχή της Δημοκρατίας δεν επιτυγχάνεται μόνο με την ελευθερία του λόγου αλλά και με την υπεύθυνη και αντικειμενική στάση σε κάθε πρόβλημα.
Η ΕΥΘΥΝΗ ΟΜΩΣ ΟΤΙ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ
ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΘΗΣ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΟΠΩΣ ΑΒΑΣΑΝΙΣΤΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΕΛΟΣ.
Ένας λόγος για τον οποίο ταυτίστηκαν στην πορεία του χρόνου, οι έννοιες Δήμος και Δήμαρχος, είναι γιατί έτσι ο Δημότης αισθάνεται ότι απενοχοποιείται η απαλλάσσεται συνειδησιακά από τις υποχρεώσεις του προς τον εαυτό του και προς τους άλλους.
΄΄Τα παράπονά στο Δήμαρχο΄΄
Η αντίληψη να παραμένουμε θεατές και ανάλγητοι στα συμβαίνοντα στο χώρο που ζούμε είναι επικίνδυνη και διαχρονικά δημιουργεί μια κοινωνία ανεύθυνων πολιτών όπου ευαισθητοποιούνται μόνο παραμονές εκλογών.
Αυτής της ευθύνης δεν απαλλάσσονται ούτε οι Δημοτικές Αρχές, οι οποίες και είναι υποχρεωμένες να παρέχουν στους Δημότες τους την παιδεία που απαιτείται, αποτελούν όργανα συνυπεύθυνα της τοπικής εκπαίδευσης.
Αποτελεί ψευδαίσθηση και παραίσθηση, όταν θεωρούμε πως οι υποχρεώσεις μας έναντι του Δήμου και των Δημάρχων που μας αντιπροσωπεύουν, εκπληρώνονται με την ικανοποίηση ενός ατομικού, μεγάλου ή ευτελούς ρουσφετιού και αιτήματος, που πολλές φορές κινείται ανάμεσα στην παρανομία και την αυθαιρεσία.
Είναι έγκλημα για την Τοπική Αυτοδιοίκηση όταν Δήμαρχοι και Δημότες δεν καταλαβαίνουν πως Δήμος, δεν σημαίνει ατομική προνομιακή μεταχείριση στη διαχείριση των κοινών, αλλά
συμβολή για συμμετοχή όλων, δίχως διακρίσεις στα κοινά.
Δήμος δεν σημαίνει "Ιδιωτική Οδός" ζωής, αλλά κοινότητα τρόπου ζωής, όλων των Δημοτών στην αρετή και στις αξίες.
Την αξία του Ελληνικού τρόπου ζωής, την βρίσκει ιστορικά κάποιος στο σύνδεσμο των πολιτών, που μέσα στους Δήμους τους κοινωνούσαν όλοι, όλων των προβλημάτων που απασχολούσαν την καθημερινότητα τους.
Δυστυχώς σήμερα, δεν έχουμε συνέχεια αυτής της άμεσης δημοκρατίας, αλλά ούτε και της έμμεσης, με την αντιπροσώπευση του λαού από τα πρόσωπα που εκλέγονται, αφού αγνοούνται κατάφωρα οι εκλέκτορες στη λειτουργία των κοινών, στα προβλήματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στον προϋπολογισμό και απολογισμό των δημοτικών έργων।
Οι δημότες δεν είναι ενήμεροι για τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν τους την ιδιότητα.
Δεν είναι πληροφορημένοι για τα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει στους Δήμους μετά τη συνθήκη του Μάαστριχ ή τη γενική βίβλο που διέπουν πλέον την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τεράστια κονδύλια και χρηματοδοτήσεις έχουν εισρεύσει ή θα εισρεύσουν από διάφορα Εθνικά ή Ευρωπαϊκά προγράμματα και οι πολίτες ανενημέρωτοι δικαιολογημένα ψιθυρίζουν για υπέρογκες μίζες και οργιάζουν οι διαδόσεις για χορό μεσαζόντων।
Η ευθύνη για όλα αυτά είναι κοινή και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης - Δημάρχων όσο και των πολιτών - Δημοτών, οι οποίοι αρκούνται στην εύκολη κριτική που δεν στοιχίζει τίποτε εφ' όσον δεν συνοδεύεται με την ενεργό συμμετοχή για κοινωνική αναβάθμιση.
Η συνειδητοποίηση όλων της ευθύνης, θα μας οδηγήσει στον ορθό προβληματισμό, στην κατανόηση της σχέσεως του εαυτού
μας με το συνάνθρωπο και τον περιβάλλοντα χώρο.
Σύμφωνα με την κοινωνική αμοιβαιότητα η υγεία και των Δημοτικών Αρχών πρέπει να αποτελεί το αντίσωμα και αντιβιοτικό σε μια κοινωνία που το αναζητά επειγόντως για να μην πεθάνει।
Η θεωρία να αλλάξει πρώτα η κοινωνία και μετά εμείς περιέχει εγωκεντρισμό και μετάθεση ευθυνών, άρα μεροληψία υπέρ του
εαυτού μας.
Όσοι υπερασπίζονται αυτή την άποψη κινούνται με σκοπιμότητες.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση για να μπορέσει πραγματικά να αναβαθμισθεί, χρειάζεται όραμα και οραματιστές ξεκομμένους από τον παλαιοκομματισμό, τον εγωκεντρισμό και την ιδιοτέλεια.
Χρειάζεται Αυτοδιοικητικούς.
Χρειάζεται εκπροσώπους με πρόσωπα ακέραια, με ήθος, ασυμβίβαστους, με τεχνοκρατικές γνώσεις, διεκδικητικούς έναντι της εκάστοτε Κεντρικής Διοίκησης και διάχυτο ανθρωπισμό, για να αναλάβουν τις ευθύνες που προκύπτουν, τόσο από τα νέα δεδομένα στον Ευρωπαϊκό όσο και τον Ελληνικό χώρο και να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους που απειλούν να αλλοιώσουν κάθε τι γνήσιο και Ελληνικό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)