Η κρίση που σήμερα βιώνουμε είναι πολύ βαθιά.
Μια κρίση που δεν είναι πρωτίστως κρίση οικονομική.
Είναι κρίση ηθική….αρχών….και αξιών που έχει ως φυσική απόρροια την οικονομική κατάρρευση.
Περνάμε μια ιδιαίτερα δύσκολη και κρίσιμη περίοδο πολιτικό – μορφωτικής φτώχειας και τέλματος σε όλα σχεδόν τα επίπεδα.
Σε αυτές τις καταστάσεις αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα, η επιστροφή της ελληνικής κοινωνίας σε μια διαφορετική-ουσιαστική σχέση με την πολιτική….ως αντίληψη, ως σκέψη, ως ανάλυση, ως όραμα, εντέλει ως ΕΛΠΙΔΑ.
Αυτή η κρίση της ηθικής των αρχών και των αξιών….διαπερνά και τα πολιτικά κόμματα, και μάλιστα για μια πολύ μεγάλη χρονική περίοδο.
Τα -συνήθως εξαρτώμενα κρατικοδίαιτα- πολιτικά κόμματα, εφόσον εξάντλησαν την λειτουργία τους, αλλά και την κοινωνική ανοχή, βρίσκονται σήμερα σε μια φάση παρατεταμένου κώματος.
Αξιοπρόσεκτο δε είναι το φαινόμενο της διαρκούς δημιουργίας «νέων» κομμάτων, που ως κοινό τους χαρακτηριστικό έχουν αφενός μεν το γεγονός ότι οι ιδρυτές τους –μηδενός εξαιρουμένου- είναι παλιά στελέχη κομμάτων, δηλαδή παράγωγα του ίδιου ακριβώς πολιτικού συστήματος, με τις ίδιες ακριβώς λογικές και νοοτροπίες, αφετέρου δε δεν κατάφεραν να ηγηθούν του πολιτικού τους χώρου και έτσι έφτιαξαν το δικό τους κόμμα.
Αδιαμφισβήτητη λοιπόν η κρίση ιδεολογικού περιεχομένου, σαφούς προγραμματικής κατεύθυνσης και τελικά συνεπούς πολιτικής λειτουργίας.
Αυτή την αδιέξοδη κατάσταση έρχεται να αξιοποιήσει και να εκμεταλλευτεί με τον πλέον κοινωνικά αδίστακτο τρόπο μια άνευ προηγουμένου νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα.
Με απλά λόγια, γινόμαστε μάρτυρες ενός εφιάλτη που μας επιβάλλεται με τους πλέον απεχθής όρους, ελέω της πολιτικής κόπωσης ή/και ανεπάρκειας που χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
‘Το Ελληνικό Δημόσιο απειλεί τον Παγκόσμιο Καπιταλισμό»’
Βέβαια δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι σε παγκόσμιο επίπεδο, βρίσκεται σε εξέλιξη μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια του νεοφιλελευθερισμού που ως μοναδικό Θεό αναγνωρίζει την άπληστη λειτουργία των «ελευθέρων» αγορών, να επικρατήσει ολοκληρωτικά σε κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό επίπεδο. Από αυτή τη διαδικασία, κάθε άλλο παρά θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η για πολλούς και διαφορετικούς λόγους ευάλωτη Ελλάδα, στην οποία επιβάλλεται εκβιαστικά η εξοντωτική μείωση του δημόσιου τομέα, ως δήθεν απάντηση σε όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο. Ως σαν το Ελληνικό Δημόσιο να απειλεί τον Παγκόσμιο Καπιταλισμό γινόμαστε μάρτυρες μιας άθλιας προπαγάνδας στην οποία αποδεικνυόμαστε εντελώς αδύναμοι, για να την αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και με εθνική αξιοπρέπεια.
Ναι, είναι προφανές και αδιαμφισβήτητο ότι ο Δημόσιος Τομέας χρειάζεται ριζική αναμόρφωση και εκ βάθρων εξορθολογισμό.
Άλλο πράγμα όμως είναι ο Εξορθολογισμός και άλλο ο Αφελληνισμός!!!
Οι λαοί, τα Έθνη, τα πολιτικά κόμματα που θέλουν να διατηρούν το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της αυτοδιαχείρισης, που θέλουν να διασφαλίζουν ιστορική συνέχεια, οφείλουν και πρέπει να ερμηνεύουν σωστά τα γεγονότα, κυρίως όταν αυτά έχουν ιστορικές συνέπειες.
Για να συμβεί όμως αυτό προϋποτίθεται η ανάγκη για συλλογική αυτογνωσία και αυτοκριτική εμβαθύνοντας στην δικιά τους χρονίζουσα παθογένεια.
Όμως, δυστυχώς για τη μικρή πλην υπερήφανη Ελλαδίτσα μας, οι κρατικοδίαιτες, γραφειοκρατικά αγκυλωμένες, κοινωνικά απονευρωμένες και ιδεολογικά επιφανειακές, ίσως και στείρες, κομματικές «καθοδηγητικές» ομαδούλες, δεν έκαναν και συνεχίζουν να μην κάνουν την αυτοκριτική τους, ακόμη και τώρα που οι εθνικά κρίσιμοι καιροί που ζει η πατρίδα μας, απαιτεί μια πιο ουσιαστική ανάλυση των πραγμάτων!!
Αντιθέτως, οι κατά τα άλλα δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου, έμειναν στάσιμες σε στείρες , ΄΄αντιδεξιές΄΄ και ΄΄κρατικίστικες΄΄ -πάντα επικοινωνιακού τύπου- κορώνες και ερμηνείες, χωρίς καν να νιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν για την μακράς διαρκείας αναντιστοιχία λόγων και έργων.
Δεν μετεξέλιξαν την -ανεδαφική πλέον-αντιδεξιά μνήμη, σε μια σύγχρονη δημοκρατική αντίληψη, με παιδεία και κοινωνική συνείδηση, με πολιτική λειτουργία ικανή να απαντήσει με εθνική υπερήφανα και αποτελεσματικότητα στα κελεύσματα και τις εθνικά επιβλαβείς απαιτήσεις του νεο-φιλελευθερισμού.
Αντιθέτως, τα φαντάσματα του παρελθόντος, σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα των πειραμάτων των αυτόπροσδιοριζόμενων δήθεν εκσυγχρονιστών και των περίφημων νεόκοπων συντηρητικών- νέοδεξιών που ευαγγελιστήκαν την επανίδρυση του Κράτους αποτέλεσε την απαρχή της υπανάπτυξης, σε όλα τα επίπεδα. Με την αρωγή δε των κάθε πολιτικού χρωματισμού αυτοδιαφημιζόμενων εθνοσωτήρων ή αλλιώς golden boys, συμπληρώνεται το παζλ που απεικονίζει το σήμερα, κυρίως όμως το αύριο μιας Ελλάδας, διαφορετικής από αυτή που μας υποσχέθηκαν, διαφορετικής από αυτή που ονειρευόμαστε, διαφορετική από αυτή που της αρμόζει.
Από την ισχυρή Ελλάδα του 2000, περάσαμε ξαφνικά στην Ελλάδα της πτώχευσης του 2010, ακολουθώντας μια διαδρομή μέσω του Χρηματιστηρίου, των ομολόγων, των μιζαδόρων, των Ολυμπιακών Αγώνων, των γενναίων κρατικών επιχορηγήσεων και των αδιαφανών δανείων για την συντήρηση του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα.
Περάσαμε στην Ελλάδα της πτώχευσης του 2010, μέσω των Τραπεζικών καταναλωτικών δανείων και των άφθονων πιστωτικών καρτών, που το τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα προσέφερε ακρίτως και μάλιστα με αφόρητη πίεση, προς κάθε πολίτη-καταναλωτή, επενδύοντας στην ανάγκη, προβάλλοντας ένα ψευδεπίγραφο πρότυπο ενός σύγχρονου τρόπου ζωής.
Ένα καπιταλιστικό σύστημα των αγορών που με μεγάλη ευκολία είναι σε θέση να υπαγορεύει και να χειραγωγεί τις κοινωνίες, μέσα από τα μέσα (ΜΜΕ) που τα ίδιο κατέχει, δηλητηριάζοντας για πολλά χρόνια την Ελληνική κοινωνία και τελικά την Ελληνική οικονομία.
Επενδύοντας στον άκρατο καταναλωτισμό και με δόλωμα το καλό αυτοκίνητο, τις ευτυχισμένες οικογενειακές γιορτές, τις ευρωπαϊκού τύπου διακοπές, πούλησαν τα προϊόντα τους, καταχρέωσαν τους πολίτες με τοκογλυφικούς όρους, κερδοσκόπησαν ανεξέλεγκτα με κάθε είδους καταναλωτική πρόκληση και τώρα μας ζητάνε και τα ρέστα, μας εξευτελίζουν εθνικά, ενώ αγοράζον την περιουσία της πατρίδα για ένα κομμάτι ψωμί!
‘Η Ιστορία έχει αξία όταν ερμηνεύεται σωστά.’
Όμως η Ιστορία κάποιες φορές μοιάζει να μιλά και για το σήμερα.
Αν φέρουμε στην μνήμη τις δύο προηγούμενες ιστορικές χρεοκοπίες, το 1893 – 97 και 1930 – 31, θα διαπιστώσουμε ότι τα τότε κομματικά πολιτικά συστήματα και κατ’ επέκταση τα πολιτικά κόμματα δεν ξεπεράστηκαν τότε λόγο των τότε οικονομικών κρίσεων, όσο του ότι παρέμειναν εγκλωβισμένα σε στερεότυπα, στον τρόπο σκέψης και στον πολιτικό λόγο, της προ χρεοκοπίας εποχή.
Πιθανόν σήμερα να βιώνουμε μια αντίστοιχη κατάσταση.
Σε αυτή την τόσο δραματική κατάσταση, φαίνεται πως το πολιτικό σύστημα φαντάζει αδύναμο, χωρίς να μπορεί να εκφέρει αυτοκριτικό λόγο, ούτε να επιδείξει υποτυπώδη αυτογνωσία και πρόνοια, παρά τα τόσα επικίνδυνα προειδοποιητικά σημάδια, παρά την διαρκή και έντονα αισθητή φθορά της μεταπολιτευτικής δημοκρατικής κουλτούρας, παρά την απώλεια της κοινωνικής ισορροπίας και συνοχής, με χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων την ιδιαίτερα ανησυχητική εξάπλωση τόσων πολλών ακραίων φαινομένων βίας κάθε είδους.
Όλα τούτα, βρήκαν το πολιτικό σύστημα ανίκανο να υπερασπιστεί επαρκώς τη χώρα και τους πολίτες της, ανέτιμο δε να εκφέρει σίγουρο, πειστικό και αισιόδοξο λόγο για το παρόν και το μέλλον.
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα για να έχει μέλλον, πρέπει άμεσα με ειλικρινή διάθεση αυτοκριτικής και αυτογνωσίας, να προχωρήσει σε μια διάγνωση και ερμηνεία της σημερινής ελληνικής παθογένειας.
Μέσα από τις απαιτούμενες αλλαγές, οφείλει να μετουσιώσει αυτήν την παθογένεια, σε ένα νέο πολιτικό και αξιακό πλαίσιο που θα δώσει ασφαλή κατεύθυνση, με θετικό πρόσημο και υγιείς προϋποθέσεις, στις κοινωνικές δυνάμεις, κυρίως στην νέα γενιά.
Να καθορίσει την νέα πολιτική αντζέτα, την νέα προγραμματική πορεία., την νέα Εθνική μας προοπτική, με όρους αξιοπρέπειας και υπερηφάνιας.
Το κομβικό σημείο αυτής της νέας αντζέτας πρέπει να είναι η δομική αλλαγή του παρασιτικού σήμερα Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα, βάζοντας ταυτόχρονα τις κόκκινες γραμμές στον επιδιωκόμενο Αφελληνισμό, που επιβάλλεται με όπλο τον νεο-φιλελευθερισμό.
Χρειάζεται μια ιδεολογική επανάσταση για να εξελιχτούν οι σύγχρονες σοσιαλιστικές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μας, από δυνάμεις συντήρησης της γραφειοκρατίας, σε δυνάμεις παραγωγής πολιτικής, ικανές να ανταποκριθούν στις ανάγκες των εργαζομένων, των πολιτών, ενός παραγωγικού και αποτελεσματικού κράτους που προάγει την δημιουργία και την ευσυνειδησία.
Ενός λαού δηλαδή που το μεταπολιτευτικό κομματικό και συντεχνιακο - συνδικαλιστικό καθεστώς άφησε απροστάτευτους, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε πολύ ακριβά αυτή την κρίση, άσχετα για το εάν ευθυνόμαστε ή όχι.
Η Ελλάδα είναι κυρίως μια χώρα αγρο-τουριστική, με μια κρατική διοίκηση που επιμένει πεισματικά να το αγνοεί.
Ο πλούτος της ήταν και είναι οι μαραζωμένες περιφέρειές της.
Ο πλούτος αυτός μέχρι και σήμερα όχι μόνο έχει περιφρονηθεί, αλλά απεναντίας έχει απαξιωθεί από τις κατά ασύδοτες κομματικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες.
Αυτές οι σκοτεινές γραφειοκρατικές και μίζερες νοοτροπίες είναι που ξερίζωσαν από την περιφέρεια τους νέους και όσους δεν μπόρεσαν να φύγουν τους μετέτρεψαν σε σερβιτόρους, των σημερινών «αφεντικών μας», για δύο δεκάρες.
Οι γραφειοκρατικές κομματικές ηγεσίες, οι συντηρητικές, οι περίφημες δήθεν εκσυγχρονιστικές και οι νέο – δεξιές, είναι που γέμισαν την χώρα από αεριτζήδες, απατεώνες εργολάβους και νεόπλουτους ερασιτέχνες.
Με μεσάζοντες, και μίζες πορεύεται η χώρα για πολλά χρόνια
Είναι όλοι αυτοί, που ως αισθητικό πρότυπο ανέπτυξαν την αντιπαροχή και ως οικονομικό την λοβιτούρα.
Είναι αυτοί που συνέδεσαν την άναρχη ανάπτυξη με την αχαλίνωτη κατανάλωση, χωρίς αίσθηση κοινωνικής ευθύνης, χωρίς ίχνος επαγγελματικής συνέπειας, δημιουργώντας τα λαστέξ, τα στρωματά και τα ελλαδέξ….., που πουλούσαν μάλιστα για χρυσάφι, με τις ευλογίες του κάθε πολιτικάντη πάτρωνα και την προκλητική αδιαφορία του κράτους.
Η περιφέρεια σήμερα στην πλειοψηφία της είναι μια έρημη χώρα, που στην πραγματικότητα ποτέ δεν ενσωματώθηκε στο κράτος, μέσω της λεγόμενης ισσόροπης ανάπτυξης.
Μία περιφέρεια η νεολαία της οποίας εάν έχει εκμαυλιστεί πλήρως ακόμη, έχει τουλάχιστον εθιστεί στην επιδότηση της ανεργίας, καθιστώντας τους προοδευτικά σε συμμέτοχους και συνένοχους της νοσηρής νεοελληνικής πραγματικότητας.
Μιας πραγματικότητας που για πολλά χρόνια υπερηφανεύεται για δήθεν επενδύσεις στον τουρισμό, όταν οι «αρπαχτές» αποτελούν το πιο σύνηθες φαινόμενο, μετατρέποντας έτσι μια χώρα που διαθέτει πληθώρα από συγκριτικά πλεονεκτήματα, σε μια τουριστική «βιομηχανία» καθηλωμένη στο επίπεδο του «ρουμς του λέτ», για δύο μήνες το χρόνο.
Επειδή όμως κανένας λαός δεν μακροημερεύει ούτε με ερασιτεχνισμούς, ούτε με «απαχτές» ούτε προφανώς με δανεικά, πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι η μόνη λύση είναι να επιστρέψουμε ξανά ακριβώς από εκεί που ξεκινήσαμε.
Στην υποθηκευμένη (πλέον) γη μας, όπου παρά την εγκατάλειψη και την κακοποίηση, παραμένει πλούσια, όχι μόνο ιστορικά αλλά και παραγωγικά.
Οφείλουμε να αποτρέψουμε με κάθε τρόπο τη νεο-φιλελεύθερη λαίλαπα, από το να κατασπαράξει, να καταληστέψει και να απογυμνώσει τη χώρα μας, από κάθε τι πολύτιμο διαθέτει, και μάλιστα ανεπιστρεπτί.
Τα παραγωγικά αποθέματα των ελληνικών περιφερειών συνεχίζουν να είναι ΕΘΝΙΚΟΣ πλούτος, αδιαπραγμάτευτος και άφθονος, περιμένοντας να τον αξιοποιήσουμε με σεβασμό.
Πλούτος εγκαταλελειμμένος, όπως για παράδειγμα ο διατροφικός και βιοτεχνικός, όπου το κρασί, το λάδι, το μέλι, τα τυριά, τα αλλαντικά, το σιτάρι, τα σύκα, οι σταφίδες, τα υφαντά, η αργυροχρυσοχοΐα, η κεραμική και τόσα άλλα αποτελούν την ίδια την ιστορία και την παράδοση του τόπου μας, αποτελούν χρυσοφόρα πηγή εσόδων, όπως έχει αποδειχθεί από τις ελάχιστες περιπτώσεις συμπατριωτών μας που με σεβασμό και σοβαρότητα ανέδειξαν και προώθησαν αυτά τα προϊόντα στην παγκόσμια αγορά. Αναδεικνύοντας την άλλη πλευρά του Ελληνικού πολιτισμού και της παράδοσης μας.
Ενός πολιτισμού που δεν αρχίζει και τελειώνει στα κρατικοδίαιτα Μέγαρα Μουσικής Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, αλλά επενδύει στην καθημερινότητα του, στα ήθη και τα έθιμα, στην παράδοση και την ιστορική-βιωματική γνώση, όπως αυτή αποκτάται από την αγνή και δημιουργική έκφραση του ίδιου του λαού.
Ετούτη η κρίσιμη καμπή της ιστορίας της πατρίδας μας, αποτελεί ευκαιρία ώστε να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους τις πραγματικές μας δυνατότητες, τα πλεονεκτήματα που διαθέτουμε, αλλά και το τίμημα που πληρώνουμε όταν απαρνούμαστε αφελώς αυτά που έχουμε, υιοθετώντας άκριτα ακόμη και τα πιο καταστροφικά πρότυπα του δήθεν σύγχρονου τρόπου ζωής, όσο επιβλαβή και αν αποδεικνύονται αυτά.
Επιβλαβή για την υγεία μας, καθώς υιοθετήσαμε τις πλέον ανθυγιεινές διατροφικές συνήθειες λαών που δεν διέθεταν ούτε προϊόντα, ούτε τη γαστριμαργική παράδοση που κατέχουμε εμείς, με αποτέλεσμα η ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ να έχει μετατραπεί σε διεθνή μόδα, καθώς έχει αποδειχθεί η αξία της.
Την ίδια ώρα οι Έλληνες συνεχίζουμε να πλημμυρίζουμε τα fast food των πολυεθνικών εταιρειών γεμίζοντας τα ταμία τους με τα χρήματα μας, με τα οποία επενδύουν και πλουτίζουν στις χώρες τους.
Την ίδια ώρα που ξένα κράτη ή ιδιώτες μέσα από τη μαύρη αγορά ή τα εκατομμύρια των εισιτηρίων που πουλάνε, πλουτίζουν από τα αγάλματα και τον πολιτισμικό μας πλούτο, εμείς συνεχίζουμε να τα καταστρέφουμε με κάθε τρόπο, συνεχίζουμε να μην τα σεβόμαστε, συνεχίζουμε να μην αντιλαμβανόμαστε την αμύθητη αξία του πλούτου που διαθέτουμε.
Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, ας είναι η κρίση ετούτη που περνά η χώρα, η αφορμή να αγαπήσουμε και να σεβαστούμε τον τόπο μας
Ας γίνει η αφορμή να προβληματιστούμε και έτσι να αξιοποιήσουμε τον τόπο μας, με αγάπη, μεράκι και φιλότιμο, σχεδιάζοντας μια οικονομία καθ’ όλα βιώσιμη.
Ας γίνει η αφορμή, να ανακτήσουμε την κοινωνική και εθνική μας συνείδηση.
Αυτή η προοπτική αποτελεί από μόνη της ένα ασφαλή δρόμο ώστε να επανακαθορίσουμε τις γραμμές της εθνικής και κοινωνικής αντίστασης μας, ώστε να απελευθερωθούμε από την εξάρτηση ή ακόμη και την υποδούλωση μας στους εκάστοτε δανειστές μας, ώστε τελικά να μας επανασυνδέσει με την χαμένη μας ελληνική περηφάνια.
Μόνον έτσι θα μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, ζώντας με δημιουργία και παραγωγικότητα και όχι ως άνεργοι, επαίτες, ή άβουλες μηχανές κατανάλωσης των προϊόντων που παράγουν οι πολυεθνικές.
Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πολίτες με δικαιώματα, όνειρα και ανάγκες, τα οποία πρέπει επιτέλους να διεκδικήσουμε με πάθος και πίστη, κόντρα στην αισχρή επίθεση του νεοφιλελευθερισμού που απειλεί το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας, που απειλεί την ίδια την πατρίδα μας.
Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση σε όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς, που ως συμβουλάτορες μας προτείνουν να ξεχάσουμε ότι είναι κρατικό, συνεταιριστικό, συλλογικό και να δεχτούμε τον μεσσιανικό ρόλο των ιδιωτών.
Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση σε όλους εκείνους που φθονούν τα χαρίσματα της χώρας μας, και όσα δεν επέτυχαν να πάρουν με τα όπλα στους πολέμους που προκάλεσαν ανά τους αιώνες, επιδιώκουν αυτή τη φορά να τα πάρουν μέσω της οικονομικής μας υποδούλωσης.
Αυτή πρέπει να είναι η σταθερή και ξεκάθαρη διεκδίκηση του Ελληνικού λαού, προς τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ώστε να πάψουν να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς, ώστε να κατανοήσουν ότι ο Ελληνικός λαός, είναι έτοιμος να θυσιάσει πολλά, όχι όμως την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπεια και όλα εκείνα τα πολύτιμα που συνεπάγεται η αγαπημένη ετούτη πατρίδα μας.
Γεώργιος Αντ. Κουλούρης
Μια κρίση που δεν είναι πρωτίστως κρίση οικονομική.
Είναι κρίση ηθική….αρχών….και αξιών που έχει ως φυσική απόρροια την οικονομική κατάρρευση.
Περνάμε μια ιδιαίτερα δύσκολη και κρίσιμη περίοδο πολιτικό – μορφωτικής φτώχειας και τέλματος σε όλα σχεδόν τα επίπεδα.
Σε αυτές τις καταστάσεις αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα, η επιστροφή της ελληνικής κοινωνίας σε μια διαφορετική-ουσιαστική σχέση με την πολιτική….ως αντίληψη, ως σκέψη, ως ανάλυση, ως όραμα, εντέλει ως ΕΛΠΙΔΑ.
Αυτή η κρίση της ηθικής των αρχών και των αξιών….διαπερνά και τα πολιτικά κόμματα, και μάλιστα για μια πολύ μεγάλη χρονική περίοδο.
Τα -συνήθως εξαρτώμενα κρατικοδίαιτα- πολιτικά κόμματα, εφόσον εξάντλησαν την λειτουργία τους, αλλά και την κοινωνική ανοχή, βρίσκονται σήμερα σε μια φάση παρατεταμένου κώματος.
Αξιοπρόσεκτο δε είναι το φαινόμενο της διαρκούς δημιουργίας «νέων» κομμάτων, που ως κοινό τους χαρακτηριστικό έχουν αφενός μεν το γεγονός ότι οι ιδρυτές τους –μηδενός εξαιρουμένου- είναι παλιά στελέχη κομμάτων, δηλαδή παράγωγα του ίδιου ακριβώς πολιτικού συστήματος, με τις ίδιες ακριβώς λογικές και νοοτροπίες, αφετέρου δε δεν κατάφεραν να ηγηθούν του πολιτικού τους χώρου και έτσι έφτιαξαν το δικό τους κόμμα.
Αδιαμφισβήτητη λοιπόν η κρίση ιδεολογικού περιεχομένου, σαφούς προγραμματικής κατεύθυνσης και τελικά συνεπούς πολιτικής λειτουργίας.
Αυτή την αδιέξοδη κατάσταση έρχεται να αξιοποιήσει και να εκμεταλλευτεί με τον πλέον κοινωνικά αδίστακτο τρόπο μια άνευ προηγουμένου νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα.
Με απλά λόγια, γινόμαστε μάρτυρες ενός εφιάλτη που μας επιβάλλεται με τους πλέον απεχθής όρους, ελέω της πολιτικής κόπωσης ή/και ανεπάρκειας που χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
‘Το Ελληνικό Δημόσιο απειλεί τον Παγκόσμιο Καπιταλισμό»’
Βέβαια δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι σε παγκόσμιο επίπεδο, βρίσκεται σε εξέλιξη μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια του νεοφιλελευθερισμού που ως μοναδικό Θεό αναγνωρίζει την άπληστη λειτουργία των «ελευθέρων» αγορών, να επικρατήσει ολοκληρωτικά σε κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό επίπεδο. Από αυτή τη διαδικασία, κάθε άλλο παρά θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η για πολλούς και διαφορετικούς λόγους ευάλωτη Ελλάδα, στην οποία επιβάλλεται εκβιαστικά η εξοντωτική μείωση του δημόσιου τομέα, ως δήθεν απάντηση σε όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο. Ως σαν το Ελληνικό Δημόσιο να απειλεί τον Παγκόσμιο Καπιταλισμό γινόμαστε μάρτυρες μιας άθλιας προπαγάνδας στην οποία αποδεικνυόμαστε εντελώς αδύναμοι, για να την αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και με εθνική αξιοπρέπεια.
Ναι, είναι προφανές και αδιαμφισβήτητο ότι ο Δημόσιος Τομέας χρειάζεται ριζική αναμόρφωση και εκ βάθρων εξορθολογισμό.
Άλλο πράγμα όμως είναι ο Εξορθολογισμός και άλλο ο Αφελληνισμός!!!
Οι λαοί, τα Έθνη, τα πολιτικά κόμματα που θέλουν να διατηρούν το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της αυτοδιαχείρισης, που θέλουν να διασφαλίζουν ιστορική συνέχεια, οφείλουν και πρέπει να ερμηνεύουν σωστά τα γεγονότα, κυρίως όταν αυτά έχουν ιστορικές συνέπειες.
Για να συμβεί όμως αυτό προϋποτίθεται η ανάγκη για συλλογική αυτογνωσία και αυτοκριτική εμβαθύνοντας στην δικιά τους χρονίζουσα παθογένεια.
Όμως, δυστυχώς για τη μικρή πλην υπερήφανη Ελλαδίτσα μας, οι κρατικοδίαιτες, γραφειοκρατικά αγκυλωμένες, κοινωνικά απονευρωμένες και ιδεολογικά επιφανειακές, ίσως και στείρες, κομματικές «καθοδηγητικές» ομαδούλες, δεν έκαναν και συνεχίζουν να μην κάνουν την αυτοκριτική τους, ακόμη και τώρα που οι εθνικά κρίσιμοι καιροί που ζει η πατρίδα μας, απαιτεί μια πιο ουσιαστική ανάλυση των πραγμάτων!!
Αντιθέτως, οι κατά τα άλλα δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου, έμειναν στάσιμες σε στείρες , ΄΄αντιδεξιές΄΄ και ΄΄κρατικίστικες΄΄ -πάντα επικοινωνιακού τύπου- κορώνες και ερμηνείες, χωρίς καν να νιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν για την μακράς διαρκείας αναντιστοιχία λόγων και έργων.
Δεν μετεξέλιξαν την -ανεδαφική πλέον-αντιδεξιά μνήμη, σε μια σύγχρονη δημοκρατική αντίληψη, με παιδεία και κοινωνική συνείδηση, με πολιτική λειτουργία ικανή να απαντήσει με εθνική υπερήφανα και αποτελεσματικότητα στα κελεύσματα και τις εθνικά επιβλαβείς απαιτήσεις του νεο-φιλελευθερισμού.
Αντιθέτως, τα φαντάσματα του παρελθόντος, σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα των πειραμάτων των αυτόπροσδιοριζόμενων δήθεν εκσυγχρονιστών και των περίφημων νεόκοπων συντηρητικών- νέοδεξιών που ευαγγελιστήκαν την επανίδρυση του Κράτους αποτέλεσε την απαρχή της υπανάπτυξης, σε όλα τα επίπεδα. Με την αρωγή δε των κάθε πολιτικού χρωματισμού αυτοδιαφημιζόμενων εθνοσωτήρων ή αλλιώς golden boys, συμπληρώνεται το παζλ που απεικονίζει το σήμερα, κυρίως όμως το αύριο μιας Ελλάδας, διαφορετικής από αυτή που μας υποσχέθηκαν, διαφορετικής από αυτή που ονειρευόμαστε, διαφορετική από αυτή που της αρμόζει.
Από την ισχυρή Ελλάδα του 2000, περάσαμε ξαφνικά στην Ελλάδα της πτώχευσης του 2010, ακολουθώντας μια διαδρομή μέσω του Χρηματιστηρίου, των ομολόγων, των μιζαδόρων, των Ολυμπιακών Αγώνων, των γενναίων κρατικών επιχορηγήσεων και των αδιαφανών δανείων για την συντήρηση του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα.
Περάσαμε στην Ελλάδα της πτώχευσης του 2010, μέσω των Τραπεζικών καταναλωτικών δανείων και των άφθονων πιστωτικών καρτών, που το τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα προσέφερε ακρίτως και μάλιστα με αφόρητη πίεση, προς κάθε πολίτη-καταναλωτή, επενδύοντας στην ανάγκη, προβάλλοντας ένα ψευδεπίγραφο πρότυπο ενός σύγχρονου τρόπου ζωής.
Ένα καπιταλιστικό σύστημα των αγορών που με μεγάλη ευκολία είναι σε θέση να υπαγορεύει και να χειραγωγεί τις κοινωνίες, μέσα από τα μέσα (ΜΜΕ) που τα ίδιο κατέχει, δηλητηριάζοντας για πολλά χρόνια την Ελληνική κοινωνία και τελικά την Ελληνική οικονομία.
Επενδύοντας στον άκρατο καταναλωτισμό και με δόλωμα το καλό αυτοκίνητο, τις ευτυχισμένες οικογενειακές γιορτές, τις ευρωπαϊκού τύπου διακοπές, πούλησαν τα προϊόντα τους, καταχρέωσαν τους πολίτες με τοκογλυφικούς όρους, κερδοσκόπησαν ανεξέλεγκτα με κάθε είδους καταναλωτική πρόκληση και τώρα μας ζητάνε και τα ρέστα, μας εξευτελίζουν εθνικά, ενώ αγοράζον την περιουσία της πατρίδα για ένα κομμάτι ψωμί!
‘Η Ιστορία έχει αξία όταν ερμηνεύεται σωστά.’
Όμως η Ιστορία κάποιες φορές μοιάζει να μιλά και για το σήμερα.
Αν φέρουμε στην μνήμη τις δύο προηγούμενες ιστορικές χρεοκοπίες, το 1893 – 97 και 1930 – 31, θα διαπιστώσουμε ότι τα τότε κομματικά πολιτικά συστήματα και κατ’ επέκταση τα πολιτικά κόμματα δεν ξεπεράστηκαν τότε λόγο των τότε οικονομικών κρίσεων, όσο του ότι παρέμειναν εγκλωβισμένα σε στερεότυπα, στον τρόπο σκέψης και στον πολιτικό λόγο, της προ χρεοκοπίας εποχή.
Πιθανόν σήμερα να βιώνουμε μια αντίστοιχη κατάσταση.
Σε αυτή την τόσο δραματική κατάσταση, φαίνεται πως το πολιτικό σύστημα φαντάζει αδύναμο, χωρίς να μπορεί να εκφέρει αυτοκριτικό λόγο, ούτε να επιδείξει υποτυπώδη αυτογνωσία και πρόνοια, παρά τα τόσα επικίνδυνα προειδοποιητικά σημάδια, παρά την διαρκή και έντονα αισθητή φθορά της μεταπολιτευτικής δημοκρατικής κουλτούρας, παρά την απώλεια της κοινωνικής ισορροπίας και συνοχής, με χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων την ιδιαίτερα ανησυχητική εξάπλωση τόσων πολλών ακραίων φαινομένων βίας κάθε είδους.
Όλα τούτα, βρήκαν το πολιτικό σύστημα ανίκανο να υπερασπιστεί επαρκώς τη χώρα και τους πολίτες της, ανέτιμο δε να εκφέρει σίγουρο, πειστικό και αισιόδοξο λόγο για το παρόν και το μέλλον.
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα για να έχει μέλλον, πρέπει άμεσα με ειλικρινή διάθεση αυτοκριτικής και αυτογνωσίας, να προχωρήσει σε μια διάγνωση και ερμηνεία της σημερινής ελληνικής παθογένειας.
Μέσα από τις απαιτούμενες αλλαγές, οφείλει να μετουσιώσει αυτήν την παθογένεια, σε ένα νέο πολιτικό και αξιακό πλαίσιο που θα δώσει ασφαλή κατεύθυνση, με θετικό πρόσημο και υγιείς προϋποθέσεις, στις κοινωνικές δυνάμεις, κυρίως στην νέα γενιά.
Να καθορίσει την νέα πολιτική αντζέτα, την νέα προγραμματική πορεία., την νέα Εθνική μας προοπτική, με όρους αξιοπρέπειας και υπερηφάνιας.
Το κομβικό σημείο αυτής της νέας αντζέτας πρέπει να είναι η δομική αλλαγή του παρασιτικού σήμερα Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα, βάζοντας ταυτόχρονα τις κόκκινες γραμμές στον επιδιωκόμενο Αφελληνισμό, που επιβάλλεται με όπλο τον νεο-φιλελευθερισμό.
Χρειάζεται μια ιδεολογική επανάσταση για να εξελιχτούν οι σύγχρονες σοσιαλιστικές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μας, από δυνάμεις συντήρησης της γραφειοκρατίας, σε δυνάμεις παραγωγής πολιτικής, ικανές να ανταποκριθούν στις ανάγκες των εργαζομένων, των πολιτών, ενός παραγωγικού και αποτελεσματικού κράτους που προάγει την δημιουργία και την ευσυνειδησία.
Ενός λαού δηλαδή που το μεταπολιτευτικό κομματικό και συντεχνιακο - συνδικαλιστικό καθεστώς άφησε απροστάτευτους, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε πολύ ακριβά αυτή την κρίση, άσχετα για το εάν ευθυνόμαστε ή όχι.
Η Ελλάδα είναι κυρίως μια χώρα αγρο-τουριστική, με μια κρατική διοίκηση που επιμένει πεισματικά να το αγνοεί.
Ο πλούτος της ήταν και είναι οι μαραζωμένες περιφέρειές της.
Ο πλούτος αυτός μέχρι και σήμερα όχι μόνο έχει περιφρονηθεί, αλλά απεναντίας έχει απαξιωθεί από τις κατά ασύδοτες κομματικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες.
Αυτές οι σκοτεινές γραφειοκρατικές και μίζερες νοοτροπίες είναι που ξερίζωσαν από την περιφέρεια τους νέους και όσους δεν μπόρεσαν να φύγουν τους μετέτρεψαν σε σερβιτόρους, των σημερινών «αφεντικών μας», για δύο δεκάρες.
Οι γραφειοκρατικές κομματικές ηγεσίες, οι συντηρητικές, οι περίφημες δήθεν εκσυγχρονιστικές και οι νέο – δεξιές, είναι που γέμισαν την χώρα από αεριτζήδες, απατεώνες εργολάβους και νεόπλουτους ερασιτέχνες.
Με μεσάζοντες, και μίζες πορεύεται η χώρα για πολλά χρόνια
Είναι όλοι αυτοί, που ως αισθητικό πρότυπο ανέπτυξαν την αντιπαροχή και ως οικονομικό την λοβιτούρα.
Είναι αυτοί που συνέδεσαν την άναρχη ανάπτυξη με την αχαλίνωτη κατανάλωση, χωρίς αίσθηση κοινωνικής ευθύνης, χωρίς ίχνος επαγγελματικής συνέπειας, δημιουργώντας τα λαστέξ, τα στρωματά και τα ελλαδέξ….., που πουλούσαν μάλιστα για χρυσάφι, με τις ευλογίες του κάθε πολιτικάντη πάτρωνα και την προκλητική αδιαφορία του κράτους.
Η περιφέρεια σήμερα στην πλειοψηφία της είναι μια έρημη χώρα, που στην πραγματικότητα ποτέ δεν ενσωματώθηκε στο κράτος, μέσω της λεγόμενης ισσόροπης ανάπτυξης.
Μία περιφέρεια η νεολαία της οποίας εάν έχει εκμαυλιστεί πλήρως ακόμη, έχει τουλάχιστον εθιστεί στην επιδότηση της ανεργίας, καθιστώντας τους προοδευτικά σε συμμέτοχους και συνένοχους της νοσηρής νεοελληνικής πραγματικότητας.
Μιας πραγματικότητας που για πολλά χρόνια υπερηφανεύεται για δήθεν επενδύσεις στον τουρισμό, όταν οι «αρπαχτές» αποτελούν το πιο σύνηθες φαινόμενο, μετατρέποντας έτσι μια χώρα που διαθέτει πληθώρα από συγκριτικά πλεονεκτήματα, σε μια τουριστική «βιομηχανία» καθηλωμένη στο επίπεδο του «ρουμς του λέτ», για δύο μήνες το χρόνο.
Επειδή όμως κανένας λαός δεν μακροημερεύει ούτε με ερασιτεχνισμούς, ούτε με «απαχτές» ούτε προφανώς με δανεικά, πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι η μόνη λύση είναι να επιστρέψουμε ξανά ακριβώς από εκεί που ξεκινήσαμε.
Στην υποθηκευμένη (πλέον) γη μας, όπου παρά την εγκατάλειψη και την κακοποίηση, παραμένει πλούσια, όχι μόνο ιστορικά αλλά και παραγωγικά.
Οφείλουμε να αποτρέψουμε με κάθε τρόπο τη νεο-φιλελεύθερη λαίλαπα, από το να κατασπαράξει, να καταληστέψει και να απογυμνώσει τη χώρα μας, από κάθε τι πολύτιμο διαθέτει, και μάλιστα ανεπιστρεπτί.
Τα παραγωγικά αποθέματα των ελληνικών περιφερειών συνεχίζουν να είναι ΕΘΝΙΚΟΣ πλούτος, αδιαπραγμάτευτος και άφθονος, περιμένοντας να τον αξιοποιήσουμε με σεβασμό.
Πλούτος εγκαταλελειμμένος, όπως για παράδειγμα ο διατροφικός και βιοτεχνικός, όπου το κρασί, το λάδι, το μέλι, τα τυριά, τα αλλαντικά, το σιτάρι, τα σύκα, οι σταφίδες, τα υφαντά, η αργυροχρυσοχοΐα, η κεραμική και τόσα άλλα αποτελούν την ίδια την ιστορία και την παράδοση του τόπου μας, αποτελούν χρυσοφόρα πηγή εσόδων, όπως έχει αποδειχθεί από τις ελάχιστες περιπτώσεις συμπατριωτών μας που με σεβασμό και σοβαρότητα ανέδειξαν και προώθησαν αυτά τα προϊόντα στην παγκόσμια αγορά. Αναδεικνύοντας την άλλη πλευρά του Ελληνικού πολιτισμού και της παράδοσης μας.
Ενός πολιτισμού που δεν αρχίζει και τελειώνει στα κρατικοδίαιτα Μέγαρα Μουσικής Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, αλλά επενδύει στην καθημερινότητα του, στα ήθη και τα έθιμα, στην παράδοση και την ιστορική-βιωματική γνώση, όπως αυτή αποκτάται από την αγνή και δημιουργική έκφραση του ίδιου του λαού.
Ετούτη η κρίσιμη καμπή της ιστορίας της πατρίδας μας, αποτελεί ευκαιρία ώστε να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους τις πραγματικές μας δυνατότητες, τα πλεονεκτήματα που διαθέτουμε, αλλά και το τίμημα που πληρώνουμε όταν απαρνούμαστε αφελώς αυτά που έχουμε, υιοθετώντας άκριτα ακόμη και τα πιο καταστροφικά πρότυπα του δήθεν σύγχρονου τρόπου ζωής, όσο επιβλαβή και αν αποδεικνύονται αυτά.
Επιβλαβή για την υγεία μας, καθώς υιοθετήσαμε τις πλέον ανθυγιεινές διατροφικές συνήθειες λαών που δεν διέθεταν ούτε προϊόντα, ούτε τη γαστριμαργική παράδοση που κατέχουμε εμείς, με αποτέλεσμα η ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ να έχει μετατραπεί σε διεθνή μόδα, καθώς έχει αποδειχθεί η αξία της.
Την ίδια ώρα οι Έλληνες συνεχίζουμε να πλημμυρίζουμε τα fast food των πολυεθνικών εταιρειών γεμίζοντας τα ταμία τους με τα χρήματα μας, με τα οποία επενδύουν και πλουτίζουν στις χώρες τους.
Την ίδια ώρα που ξένα κράτη ή ιδιώτες μέσα από τη μαύρη αγορά ή τα εκατομμύρια των εισιτηρίων που πουλάνε, πλουτίζουν από τα αγάλματα και τον πολιτισμικό μας πλούτο, εμείς συνεχίζουμε να τα καταστρέφουμε με κάθε τρόπο, συνεχίζουμε να μην τα σεβόμαστε, συνεχίζουμε να μην αντιλαμβανόμαστε την αμύθητη αξία του πλούτου που διαθέτουμε.
Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, ας είναι η κρίση ετούτη που περνά η χώρα, η αφορμή να αγαπήσουμε και να σεβαστούμε τον τόπο μας
Ας γίνει η αφορμή να προβληματιστούμε και έτσι να αξιοποιήσουμε τον τόπο μας, με αγάπη, μεράκι και φιλότιμο, σχεδιάζοντας μια οικονομία καθ’ όλα βιώσιμη.
Ας γίνει η αφορμή, να ανακτήσουμε την κοινωνική και εθνική μας συνείδηση.
Αυτή η προοπτική αποτελεί από μόνη της ένα ασφαλή δρόμο ώστε να επανακαθορίσουμε τις γραμμές της εθνικής και κοινωνικής αντίστασης μας, ώστε να απελευθερωθούμε από την εξάρτηση ή ακόμη και την υποδούλωση μας στους εκάστοτε δανειστές μας, ώστε τελικά να μας επανασυνδέσει με την χαμένη μας ελληνική περηφάνια.
Μόνον έτσι θα μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, ζώντας με δημιουργία και παραγωγικότητα και όχι ως άνεργοι, επαίτες, ή άβουλες μηχανές κατανάλωσης των προϊόντων που παράγουν οι πολυεθνικές.
Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πολίτες με δικαιώματα, όνειρα και ανάγκες, τα οποία πρέπει επιτέλους να διεκδικήσουμε με πάθος και πίστη, κόντρα στην αισχρή επίθεση του νεοφιλελευθερισμού που απειλεί το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας, που απειλεί την ίδια την πατρίδα μας.
Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση σε όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς, που ως συμβουλάτορες μας προτείνουν να ξεχάσουμε ότι είναι κρατικό, συνεταιριστικό, συλλογικό και να δεχτούμε τον μεσσιανικό ρόλο των ιδιωτών.
Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση σε όλους εκείνους που φθονούν τα χαρίσματα της χώρας μας, και όσα δεν επέτυχαν να πάρουν με τα όπλα στους πολέμους που προκάλεσαν ανά τους αιώνες, επιδιώκουν αυτή τη φορά να τα πάρουν μέσω της οικονομικής μας υποδούλωσης.
Αυτή πρέπει να είναι η σταθερή και ξεκάθαρη διεκδίκηση του Ελληνικού λαού, προς τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ώστε να πάψουν να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς, ώστε να κατανοήσουν ότι ο Ελληνικός λαός, είναι έτοιμος να θυσιάσει πολλά, όχι όμως την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπεια και όλα εκείνα τα πολύτιμα που συνεπάγεται η αγαπημένη ετούτη πατρίδα μας.
Γεώργιος Αντ. Κουλούρης
